Het was de eerste keer dat ik met het meisje uit ging. Ik net zeventien, zij net zestien. We gingen naar de bioscoop. Ik had bedacht naar de Tuschinski want daar was het sowieso romantisch. Ik kocht twee kaartjes. Toen we op het balkon van de grote zaal zaten en het licht uit ging steeg bij mij de spanning. Niet zozeer om de film die we gingen zien, een nu al lang vergeten avonturenfilm, maar meer om het meisje dat naast me zat. Zij was verschrikkelijk knap. Vond ik.
De voorfilm was geweest, de reclame en de hoofdfilm begon. Het was ook een avonturenfilm, maar toch echt iets heel anders dan ik in mijn hoofd had. De film heette Emmanuelle en er speelde een voor mij volstrekt onbekende Nederlandse actrice in. Ik was op mijn zeventiende zeker niet helemaal groen, maar in de film werden toch verschillende kunstjes op seksueel gebied vertoond, die ik in het echt nog niet eens gefantaseerd had. Het was duidelijk dat het zeer knappe meisje naast mij behoorlijk geschokt was van de uitspattingen op het gigantische witte doek en ik eerlijk gezegd ik ook wel.
Het ene standje was nog niet geweest of de toen voor mij onbekende actrice vouwde zich alweer in een andere acrobatische stand waarin ze ook gelijk weer werd genomen door een man of vrouw die toevallig in de buurt was. Na een half uur en veel acrobatiek, was duidelijk dat de avonturenfilm die ik zou gaan zien, niet meer zou komen. Sissend van kwaadheid vroeg het meisje naast me wat voor kaartjes ik had gekocht en wat de bedoeling daar van was. Had ik wel kaartjes voor de goede zaal gekocht??? De goede zaal? Goede zaal? Wat nou goede zaal, zei ik verontwaardigd, er is toch maar één zaal.
Zoals me veel vaker in mijn leven zou gebeuren, ging de vooruitgang toen ook al ongemerkt aan mij voorbij. Het bleek dat Tuschinski meer zalen had gekregen dan alleen de grote zaal. Ik had kaartjes gekocht voor de verkeerde film. Na nog tien minuten kijken stond het meisje op en zei dat ze weg ging en niet langer naar die smerigheid wilde kijken. Kwaad stampend liep ze langs alle toeschouwers de bioscoop uit.
Natuurlijk ging ik haar achterna. Voor de deur haalde ik haar in. Ze had een rood hoofd van opwinding. Helaas niet de opwinding waar ik aan het begin van de dag op gehoopt had. Ze was erg kwaad en beet mij toe, met jou wil ik niets meer te maken hebben vuile viezerik en weg was ze. Ik keek haar na toen ze in de richting van de munt tussen de overige mensen verdween en heb haar nooit meer gezien.
Ook naar Sylvia Kristel kon ik nooit meer kijken zonder aan het ontzettend mooie meisje te denken.
Rust zacht.
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
Wat een jeugdtrauma zeg, ze heeft wat op haar geweten met haar blue movie vóór de tijd!