Pantar is het reïntegratiebedrijf van de gemeente, een met publiek geld gefinancierde instelling die 'mensen met afstand tot de arbeidsmarkt' aan werk probeert te helpen.
Pantar ligt blijkens een bericht in het Parool nu onder vuur van de SP omdat de bestuurders ver boven de Balkenendenorm zouden verdienen. Dat mag niet.
Het bestuur van Pantar is verontwaardigd: de SP heeft de cijfers verkeerd begrepen. De bestuurskosten waren tijdelijk verhoogd doordat er onverwacht een directeur opstapte die een ontslagvergoeding mee moest krijgen. Daarna is zijn functie tijdelijk ingevuld door een interim-manager en die kostte eveneens extra. Kortom: alles is netjes 'binnen de wettelijke normen' gebleven.
Als je even opzoekt wat die 'wettelijke normen' dan precies zijn, begrijp je meteen waardoor het grote graaien in Nederland gewoon kan blijven doorgaan. Ook bij bestuurders die van onze belastingcenten worden betaald.
Meer dan de minister
De bestuurders in de publieke en semi-publieke sector mogen niet meer verdienen dan 130 procent van een ministerssalaris (€ 187.340 per 2011), vermeerderd met de onkostenvergoeding (€ 7559 per 2011) en de pensioenpremie zoals die ook voor een minister wordt betaald.
Een ontslagvergoeding mag niet hoger zijn dan € 75.000.
De SP vindt dat de directeuren betaald moeten worden volgens de 'wethoudersnorm': € 154.000 per jaar.
Absurde salarissen
Los van de vraag of de SP nu wel of niet de jaarcijfers van Pantar correct heeft geïnterpreteerd, kun je sowieso twijfelen aan het ethisch normbesef van publiek gefinancierde bestuurders in Amsterdam (om ons daartoe maar te beperken). Waarom moet het altijd gaan om zulke absurde salarissen? En waarom is het alleen de SP die hiertegen in het geweer komt? Voelen andere partijen zich dan niet verantwoordelijk voor een meer gebalanceerde beloningsverhouding tussen de top en de werkvloer?
En ondertussen maar roepen over de noodzaak tot bezuinigen...
AT5 Nieuws
RTV Noord-Holland
Politie Amsterdam
Amsterdam.nl
RTV Amstelveen
Parool Nieuws Amsterdam
veertien reacties op "Lekker verdienen bij Pantar"
En de SP jankt om het janken. De SP krijgt geld voor de fractieondersteuning. Dat geld wordt niet gebruikt, de fractieondersteuners werken voor niets. Denkt u daar even aan als de SP weer begint te jammeren als het over werken met behoud van uitkering gaat of over topsalarissen.
Overigens ik ben geen SP-er, ik ben anti materialistisch.
Het geluk huist niet in een bankrekening, schreef Goethe al. Arme geesten die stapelaars.
Natuurlijk mogen bestuurders een goed salaris verdienen, maar de laatste jaren is het volkomen doorgeslagen in het ene exces na het andere. En zoals JohnN ook zegt: in veel gevallen wordt er nog slecht gepresteerd ook. Exorbitante salarissen worden verdedigd met het hebben van een grote verantwoordelijkheid, maar als het eropaan komt blijkt die verantwoordelijkheid een wassen neus. Men vertrekt met een riante gouden handdruk en wordt via het netwerk weer aan een baantje geholpen bij de volgende organisatie. Het zou ook de rechtervleugel van het politieke spectrum sieren om zich eveneens in te zetten voor het beëindigen van dit soort praktijken, want dit deugt gewoon niet.
Daarnast is de B-norm ook nog eens een hele slecht. Van alle ministers is juist het vak van minister-president het makkelijkst. Hij heeft geen groot ministerie te runnen, 400 man, en hoeft ook iet om de haverklap naar de Kamer als er weer eens een boef is ontsnapt. Defensie lijkt me ee veel zwaardere post met al die bezuinigingen en departementale oorlogjes.
In Singapore doen ze het heel anders. Daar zitten de ministers op 1 miljoen dollar en veel topambtenaren nog hoger omdat ze de beste mensen willen hebben. Daar is iets voor te zeggen in publieke dienst.
Ook bij de EU verdient het goed. Ook daar werd van het begin afaan gezegd dat ze de beste mensen willen hebben. Dat geldt niet alleen voor de top maar voor alle niveaux. Ook voor de postkamermedeweker bijvoorbeeld.
Maar heb gekke is dat deze discussie niet wordt gevoerd over medisch specialisten al dan niet in loondienst, die verdienen minstens het dubbele van de B-norm. En ze worden allemaal uit publiek geld betaald, op uitzonderingen na als borstvergrotingen en botox-sessies na. Een radioloog is sinds 2005 40% meer gaan verdienen. Waarom? Ik weet het niet. Een radioloog is m.i. een fotograaf met een academische graad. Thomas Slijper moet dat ook wel kunnen.
Altijd maar op dat jaloezie aambeeld hameren daar word ik zo ziek van, bijna zo ziek als die armzalige geesten die zich alleen maar tot werken bereid voelen als ze er schathemeltjerijk mee kunnen worden.
"Nach Golde drängt, am Golde hängt, doch Alles; ach wir Armen" (W.Goethe).
Wanneer je discussie daarover de afgelopen jaren hebt gevolgd, zul je weten dat het maatschappelijk draagvlak voor het zakkenvullen bij zowel de private als de publieke sector vrijwel is weggevallen (behalve bij de grootverdieners zelf natuurlijk). Al tijdens het kabinet Kok werd het aan de kaak gesteld. Helaas is hij daarna zelf ook gaan meedoen, maar dit terzijde.
De praktijk wijst uit dat er in het algemeen geen relatie is tussen salaris en kwaliteit. Bestuurders in de zorg verdienen in Amsterdam makkelijk anderhalf keer de Balkenendenorm (allemaal opgehoest uit de AWBZ), de kwaliteit is om te huilen. De salarissen van bestuurders van kleine woningcorporaties rijzen de pan uit, was afgelopen week nog in het nieuws. En zo blijven de voorbeelden week na week binnenstromen.
De werkelijke oorzaak van deze schandalige salarissen is overgewaaid uit (hoe kan het anders) de VS, waar bureaus bestaan die iemands waarde voor het bedrijf 'berekenen'. Gezien de waanzinnig hoge uitkomsten is dit principe maar al te graag omarmd en naar Europa gehaald. Leden van raden van toezicht bevinden zich in hetzelfde kringetje en gingen er maar al te graag mee akkoord, want de ene hand wast de andere.
Het is geen kwestie van 'links' of 'rechts', maar domweg een kwestie van goed fatsoen en rechtvaardigheid om salarissen van topbestuurders binnen redelijke proporties te houden, zeker omdat men op de werkvloer dikwijls moet sappelen voor en klein loontje en ook nog eens mag inleveren tijdens de crisis. En dat je veel geld moet betalen om kwaliteit te krijgen is natuurlijk een mythe die de dames en heren grootverdieners maar al te graag in stand houden.
In de geprivatiseerde voormalige publieke sector werd het slechte voorbeeld gretig opgevolgd, althans wat de "wonderbaarlijke salarisvermenigvuldiging" betreft, het massale op straat zetten is wat moeilijker. De reacties die zulke processen oproepen hebben niets met jaloezie te maken, maar vooral met rechtvaardigheid. Het weerwoord "jaloezie" is een dooddoener die juist bedoelt argumentatie de mond te snoeren.
Mensen die nu nog maar steeds blijven volhouden dat je alleen maar met vrachtauto's vol geld goede topmensen kunt krijgen zijn hetzij blind voor de feiten of zijn zelf met de tegenpool van jaloezie, n.l. hebzucht besmet.
Kijk eens hoe vele traditionele familiebedrijven het doen, dat zijn mensen die met hun EIGEN GELD risico nemen, zorgvuldige afwegingen doen in de eigen beloningsstructuur en een goede verstandhouding met hun (meestal zeer trouwe) werknemersbestand onderhouden. Daar durft men zich nog op de werkvloer te begeven omdat er geen sfeer van vijandigheid maar van betrokkenheid heerst.
Zodra er met gemeenschapsgeld of geld uit de markt wordt gewerkt ontstaat de verleiding tot allerlei piramidespel. Daarom moet er niet makkelijk worden toegegeven aan de druk van hoog, hoger en almaar hoger. Dan krijg je de hebzuchtigste kandidaten en dat zijn juist vaak niet de beste.
De feiten zijn mijn argumenten.
Ahold's Amerikaanse avontuur, Lehman Brothers, ABN-AMRO. Speel ik op de man? ik speel op de perfide mentaliteit. Maar dat vinden mensen die alleen maar gelukkig worden van het aantal nullen voor de komma op hun bankrekening natuurlijk de juiste mentaliteit.
Alleen nog een vraagje tot slot: als u een offerte vraagt aan een aantal aanbieders, kiest u dan ook altijd voor de duurste? Dat is immers de beste?
Dat daar paal en per aan werd gesteld is terecht, maar dat maakt de Balkenendenorm nog niet tot een goede norm. Om eens een voorbeeld te noemen, het GVB. Het bedrijf was compleet naar de kloten gegaan, de communisten van de ABVAKABO hadden de macht en ze reden wel eens als ze niet staakten. Ziekteverzuim van 25%, tientallen mensen op de loonlijst die helemaal niet bij GVB werkten, corruptie, diefstal, intimidatie, noem maar op. Dat heeft André Testa aangepakt. Verdiende het dubbele van een wethouder maar heeft de maatschappij honderden miljoenen euro's bespaard.
En JohnN, je kan van mijn verhaal wel een karikatuur maken, maar dat maakt je argumenten er niet beter op. Je kan over familiebedrijven beginnen maar de publieke sector is geen familiebedrijf. En er zijn ook familiebedrijven waarbij de directie torenhoge salarissen krijgen. Zie daarvoor de Quote 500. Daar staan bijna allemaal familiebedrijven in.
En ik heb het ook niet over torenhoge salarissen, ik heb het over marktconforme salarissen.
Rond 12000 euro word er door de rijksoverheid per daalnemer ( SW-er ) per jaar aan het kaderpersoneel over geschreven. Hoe meer een werknemer in de WSW ( wet sociale werkvoorziening )begeleiding nodig heeft hoe hoger de bijdrage van het rijk.
Het kaderpersoneel heeft een eigen CAO ; zo ook de WSW; echter een nieuwe CAO laat al 2 jaar op zich wachten.