AmsterdamCentraal.nl

Een mooi voorbeeld van de laatste categorie is het voorstel dat het Amsterdamse raadslid Maarten Poorter (PvdA) enige weken geleden de publiciteit in slingerde. Maarten en zijn fractie pleiten voor een verbod tijdens schooltijden op de verkoop van patat, fricandellen en andere vette waar, door snackbars en cafetaria's die zich in de omgeving van scholen bevinden. Daarmee zou dan niet alleen de oneerlijke concurrentie ten opzichte van vers fruit- en linzenkoekverkopende schoolkantines worden aangepakt, maar ook de steeds slechter wordende eetgewoontes van de Amsterdamse schooljeugd.

Convenant
Tot mijn verbazing werd er in de verschillende media nogal luchtig op dit plan gereageerd, veel verder dan het geinig gevonden "frietpas" kwamen de meesten niet. Kennelijk had Poorter op dat moment even het tij mee door een bericht later die week over de ondertoezichtstelling van drie Arnhemse kinderen, waarvan de oudste, een 13-jarige jongen, maar liefst 51 kilo te zwaar was. Maar de onderliggende boodschap liegt er niet om: Meneer de Wethouder wil graag bepalen wat uw kind te eten krijgt!

Dat Poorter en zijn PVDA-fractieleden zorgen hebben rondom de gezondheidstoestand van Amsterdamse kinderen lijkt me volkomen terecht. Een verbod op de verkoop van vette etenswaar, zelfs als je het "convenant" noemt, met het onthouden van zakelijke voordeeltjes als "sanctie", lijkt me een aardig aantal stappen te ver. Bovendien ga je op deze manier grandioos voorbij aan misschien wel de meest bepalende factor in dit probleem: de ouders.

Snackcar
In mijn middelbare schooltijd werd onze school meerdere keren per week in de middagpauze bezocht door "De Rijdende Snackcar", waarbij mijn vriendinnen en ik regelmatig een zak vette vingers scoorden. De belangrijkste reden dat ik de 60 kilogrens pas vele jaren daarna een keertje toucheerde, was dat mijn ouders er wel voor zorgden dat ik verder goed at en voldoende bewoog. Het lijkt er echter op dat steeds meer ouders die verantwoordelijkheid niet meer oppakken. Dat heeft allerlei redenen, variërend van culturele tot economische en sociaal maatschappelijke. Redenen die elders al voldoende zijn of worden uitgemolken, maar wel heel duidelijk tot de huidige tijdgeest lijken te behoren.

Volgens mij is het redelijk standaard om problemen bij de bron aan te pakken en niet de symptomen. Dat betekent dus in dit geval dat je de ouders aanpreekt op hun verantwoordelijkheid en niet de snackbarhouders lastigvalt met maatregelen waar meer gaten in zitten dan in een kilo Emmentaler. Alsof een kind van een zak chips uit de supermarkt níet dik wordt.

Het wrange is dat de 'tools' om ouders aan te pakken ruimschoots aanwezig zijn. Denk aan gezins- en opvoedingsondersteuning, voorlichting over voedsel en beweging en allerlei soorten begeleiding, desnoods onder dwang zoals in de Arnhemse casus. Maar goed, dat kost dus wél geld. En laat de jeugdzorg nou net één van de zaken zijn waarop momenteel maximaal wordt bezuinigd. En dan hebben we het nog niet over de bezuinigingen in de Amsterdamse sportsector, waardoor legers kansarme kinderen de mogelijkheid wordt ontnomen om iets aan beweging te doen.

Brand
Nederland wordt momenteel bestuurd vanuit een liberaal gedachtengoed waarin vrijheid (maling aan iedereen), ondernemerschap (ieder voor zich) en eigen verantwoordelijkheid (recht van de sterkste) centraal staan. Daarin is kennelijk geen plaats meer voor ondersteuning en bijsturing van onze zwakkere medemens of het credo dat voorkomen altijd nog beter is dan genezen. Zouden we in Nederland een brandprobleem hebben, dan zou onze regering de subsidie op preventie en brandwerende maatregelen afschaffen, maar wel de straffen op brandstichting verhogen en de schade op het volk verhalen. Poorter moet je in dit fictieve voorbeeld zien als degene die zich hard maakt voor een verbod op de verkoop van lucifers...

Voor wat betreft ons onderwerp geldt natuurlijk hetzelfde: door nu te investeren in scheefetende jeugd, besparen we op de (zorg)kosten voor later. Dat inzicht kun je echter niet verwachten van een bewind dat onze toekomst uitstippelt in regeringsperiodes en zittingstermijnen. In dat licht kan ik wel sympathie voor Maarten Poorter opbrengen zijn pogingen om in ieder geval íets te doen. Het is alleen jammer dat hij daarin doorslaat in de richting van overregulatie en bedilzucht, iets waar menig Amsterdammer in de afgelopen jaren behoorlijk allergisch voor is geworden en waarmee hij dus feitelijk z'n liberale concurrenten de kaart speelt.

Lieve Maarten, ongetwijfeld zijn je bedoelingen goed. Maar richt je aandacht op hen die deze aandacht verdienen: onwetende en onmachtige ouders, en vooral onwillige en niet-betrokken politici. Maar laat mij, en later misschien mijn kinderen, asjeblieft gewoon mijn patatje eten.