Als je een huis wilt in Amsterdam, moet je in Rotterdam gaan zoeken. Deze opbeurende mededeling kreeg ik tien jaar geleden te horen van een kennis die werkte bij een Amsterdamse woningcorporatie.
Een paar maanden geleden was het zover: ik moest op zoek naar een huis in deze stad. Ik schakelde vrienden en kennissen in bij mijn zoektocht, die me in contact brachten met huiseigenaren en makelaars en oproepen voor me plaatsten op twitter en facebook. En zo kom je in een wonderlijke wereld terecht.
Na een gesprek met de makelaar van een goede vriend zakte de moed me meteen in de schoenen. Hij vertelde me dat veel mensen kopschuw waren geworden hun (te koop staande) woning te verhuren omdat ze vaak de kous op de kop hadden gekregen. Gewiekste huurders gaan in eerste instantie akkoord met de gevraagde huurprijs, stappen vervolgens doodleuk naar de huurcommissie om te klagen en het einde van het liedje is dat de verhuurder het bedrag dat zelf afgelost moet worden aan hypotheek gehalveerd ziet. Om nog maar te zwijgen van huurders die, ondanks gemaakte afspraken, een woning weigeren te verlaten. Er was dus praktisch nul aanbod op dat gebied. Zelfs geen anti-kraak. Back to the drawing board.
Boksbeugel
Funda is waarschijnlijk nooit grondiger doorzocht dan door mij. En wat ik daar allemaal vond werkte soms op mijn lachspieren, maar riep ook irritatie op. ‘Leuke studio, van alle gemakken voorzien, met uitzicht op gracht, 27 m2, 1750 euro per maand, liefst expats’ . Dat soort aanbiedingen. Natuurlijk waren er grotere en goedkopere woningen te vinden. Maar omdat ik nog niet zo heel erg lang in Amsterdam woon en bepaalde buurten alleen ken van de berichten uit de krant sloeg ik die over. Ik wil als vrouw alleen graag over straat zonder telescopische honkbalknuppel, boksbeugel en pepperspray in mijn tas. Ja, ik weet het, het is een beetje vooringenomen..
Maandenlange leegstand
Ook heb ik me, tegen beter weten in, ingeschreven bij Woningnet. Voorlopig kom ik waarschijnlijk de eerste twintig jaar niet in aanmerking voor welke woning dan ook, maar tegen de tijd dat ik een bejaardenwoning kan betrekken ziet het er hopelijk wat rooskleuriger uit.
Het wordt me wel steeds duidelijker dat er iets merkwaardigs aan de hand is met het aanbod van woningcorporaties. Ik zag dat al in Oud-West, de buurt waar ik tot voor kort gewoond heb. Sommige woningen staan namelijk maandenlang leeg zonder dat er ook maar iets gebeurt. Of een woning wordt voor een idioot hoge prijs te koop aangeboden, raakt daardoor niet verkocht en komt weer terecht in het huurcircuit… Kortom, zo’n huis staat dus soms ruim 9 maanden onbewoond te wezen. In een stad waar je nu niet echt kunt spreken van een woningoverschot vraag je je af of de beleidsmakers van de Amsterdamse woningcorporaties wel écht op de hoogte zijn van de nijpende situatie in de stad.
Terug naar mijn eigen zoekactie. Net op het moment dat ik het bijna op wilde geven kreeg ik ineens een huis in een droombuurt in mijn schoot geworpen. Ik haal mijn boodschappen op de Haarlemmerdijk en de Noordermarkt, zwerf (en verdwaal) in een wirwar van mooie oude straatjes en grachten en geniet van het grotestadsleven. En voel me heel erg bevoorrecht.
Gossie, wat zielug en wat gemeen van die nare huurder.
Is het niet een beetje bizar om die huurder de hypotheek te laten betalen? Dan kan ie beter zelf kopen nietwaar?
"In een stad waar je nu niet echt kunt spreken van een woningoverschot vraag je je af of de beleidsmakers van de Amsterdamse woningcorporaties wel écht op de hoogte zijn van de nijpende situatie in de stad."
Ze zijn best op de hoogte maar het interesseert ze geen fluit. Als dat wel zo was zouden ze namelijk ook geen goede betaalbare huurwoningen afbreken om daar onbetaalbare koopwoningen voor terug te bouwen.
Hoe is dat in de schoot werpen trouwens gegaan?