Het aanzicht van bovenaf verbaasde me enigszins. Een symmetrisch lijnenspel van stoepranden, tramrails en bestrating. Een typisch voorbeeld van overzichtelijke stadsarchitectuur vanaf de tekentafel. Wie zich op het Koningsplein begeeft ondervindt weinig van de subtiele scheiding in verkeersdeelnemers, waar de nieuwe inrichting in had moeten resulteren. Sterker nog, chaos op het plein. Zelfs dat valt op als je van boven kijkt. Het abstracte kunstwerk van gebogen lijnen wordt verstoord door fietsers op de trambaan, voetgangers op het fietspad en kerende auto's op vluchtheuvels.
Dat is volgens mij het probleem. Bij de herinrichting is men van bovenaf te werk gegaan bij het ontwerpen. Het resultaat is een plek waar je je als gebruiker van de stad een storende factor voelt. Maar de gebruiker is, helaas voor de ontwerpers, wel het uitgangspunt, die leeft in en met de stad. Dat dit uitgangspunt niet het gold voor de ontwerpers van het Koningsplein en het Spui kan iedereen nu ter plekke ondervinden. Keitjes op het fietspad, fietspaden die in het niets eindigen en vergeten oversteekplaatsen voor voetgangers. Voor wie is de herinrichting eigenlijk?
Ik zou bij de volgende herinrichting projecten de ontwerpers willen vragen om niet van boven, maar vanuit de stad te werk te gaan. De mensen leven namelijk ín de stad en kijken nooit van boven. Of althans, bijna nooit.
Reageer op "Van boven bekeken"